Ehrenwörtliche Erklärung
Verklaring op eerewoord

Ich erkläre hierdurch ehrenörtlich, dass ich in diesem Kriege, solange sich die Niederlande im Kriegszustand mit dem Deutschen Reich befinden, an keiner Front mittelbar oder unmittelbar mich am Kampfe gegen Deutschland  beteiligen und keine Handlung oder Unterlassung begehen werde, die dem Deutschen Reich in irgendwelcher Art schaden könnte.

Hierdoor verzeker ik op eerewoord, dat ik gedurende dezen oorlog althans zoolang Nederland zich met het Duitsche Rijk in oorlogstoestand bevindt, aan geen enkel front noch direct, noch indirect zal deelnemen aan den strijd tegen Duitschland. Ik zal geen handeling begaan of verzuim plegen, waardoor het Duitsche Rijk schade, van welken aard ook, zou kunnen lijden.

Ort und Datum (Plaats en datum)                           Unterschrift (Handteekening)

Verklaring op Eerewoord.
Iedere Nederlandse officier was verplicht deze verklaring van de Duitse bezetters te ondertekenen.
Een 69-tal officieren hebben dit geweigerd en zijn direct krijgsgevangen gezet in 1940. Wie de verklaring ondertekende kon naar huis maar had een meldingsplicht. De Duitsers gaven de beroepsofficieren, adelborsten en cadetten opdracht om zich op 15 mei 1942 te melden. Daarna werden zij onverwacht gevangen genomen en naar Neurenberg getransporteerd.
 

bron: http://geschiedenis.vpro.nl/programmas/2899536/afleveringen/20883752/items/20982105/
Volgens de Conventie van Genève is het Nederlandse officiers toegestaan onder bepaalde omstandigheden zo’n erewoordverklaring te tekenen. De situatie in mei 1940 is echter nogal onduidelijk, mede omdat Generaal Winkelman direct bij de capitulatie gevangen is genomen en dus niets meer kan zeggen. In de achtergebleven legertop bestaat geen overeenstemming over de te volgen koers. Uiteindelijk komt er een wat halfslachtig advies de verklaring wél te tekenen, maar een dwingend commando is het niet.

Het overgrote deel van de ruim 2000 Nederlandse officieren besluit de verklaring te tekenen en daarmee krijgsgevangenschap te voorkomen. Slechts 69 militairen weigeren: zes generaals, vijftig officieren (acht van de marine, drie van de landmacht en negenendertig van het Koninklijk Nederlands Indisch Leger), twaalf cadetten en één stoker van de marine. Wat opvalt is het grote aantal niet tekenaars onder de KNIL militairen. Zij zijn in mei 1940 op verlof in Nederland, geven les of - zoals in het geval van Hageman - zitten op de Koninklijke Militaire Academie. In zekere zin is het voor KNIL militairen makkelijker om niet te tekenen. In KNIL-voorschriften staat namelijk nadrukkelijk vermeld dat het verboden is om een erewoordverklaring te tekenen, in tegenstelling tot de voorschriften voor militairen in Nederland.