Voormalige stadhuis van Eindhoven aan de Rechtestraat 

Wie niet beter wist, dacht bij het zien van het voormalige raadhuis van Eindhoven onmiddellijk aan een kerk.

Het gebouw vertoonde inderdaad grote overeenkomst met de Neogotische kerken die na het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie in 1853 in Nederland overal als paddestoelen uit de grond schoten. Het stadhuis had een centrale slanke toren met een hoog opgaande, net leien beklede spits, geflankeerd door vier kleine torentjes. Ook de puntige daken en de spits toelopende vensteropeningen deden 'kerks' aan. Slechts het bordes met de dubbele trap en het balkon met daarboven het stadswapen verrieden de meer wereldse functie van het gebouw. Onder in het stadhuis was het politiebureau en de gevangenis van Eindhoven toen gevestigd.

Het ontwerp voor het stadhuis was tot stand gekomen nadat een eerder georganiseerde prijsvraag op niets was uitgelopen. Stadsarchitect J.A. van Dijck had ten slotte de merkwaardige opdracht gekregen uit de inzendingen een nieuw ontwerp samen te stellen. Hij was duidelijk geïnspireerd door de 'nieuwe' stijlstroming van de gotiek en ongetwijfeld was de bouw van de St. Catharina, de kolossale basiliek van architect P.J.H. Cuypers die in hetzelfde jaar (1867) als stadhuis in Eindhoven in gebruik werd genomen, een extra stimulans om in deze stijl te bouwen. Met het neogotische uiterlijk vormde het stadhuis een uitzondering op de regel. Raadhuizen werden hoofdzakelijk gebouwd in een neoclassicistische stijl en ontleenden hun vormen aan de Griekse en Romeinse tempelbouw.
De gotiek gold aanvankelijk slechts als de juiste basis voor de religieuze bouwkunst. (Vooral onder invloed van de kunstenaar Alberdingk Thijm en architect Cuypers werd de gotiek geprezen als 'Gode welgevallige kunst' en het neoclassicisme afgewezen als heidens!)

Het stadhuis van Eindhoven was een van de eerste voorbeelden in Nederland waarbij de neogotiek werd toegepast in een niet-kerkelijk gebouw. Pas tien jaar later, met de bouw van het Rijksmuseum van architect Cuypers, wordt de toepassing van neogotiek meer gebruikelijk en profane architectuur en rond de eeuwwisseling is er een ware hausse aan deze stijl in vele postkantoren en andere openbare gebouwen.

Het feit dat de gemeente Eindhoven in het stadhuis niet alleen een heel bijzonder maar vooral ook aardig bouwwerk bezat, kon niet verhinderen dat het in 1967 werd afgebroken.
Op 26 juni 1967 viel het raadsbesluit tot slopen. Bijna twee weken daarvoor was een sloper al bezig met het slopen van het dak aan de achterzijde. In het najaar van 1967 was niets meer van het stadhuis te zien

In 1930 bleek het gebouw te klein en werd elders in de stad een voorlopig secretariegebouw in gebruik genomen. De behoefte aan een groter stadhuis neemt na de oorlog toe en met het uitkijken naar een nieuwe behuizing neemt de belangstelling voor het oude gebouw af. De onverschillige houding van de gemeentelijke overheid ten aanzien van het oude stadhuis wordt vooral zichtbaar als voor de verbreding van een stukje trottoir het hele bordes met trappen wordt weggehakt.

In 1957 voorziet het nieuwe bestemmingsplan in het kader van de wederopbouw van het naoorlogse Eindhoven in een doorbraak op de laats van het gemeentehuis. Vele protesten en het feit dat het gebouw enkele jaren daarvoor op de monumentenlijst is geplaatst mogen niet baten. In 1967 gaat het tegen de vlakte.

De doorbraak wordt overigens bij nader inzien niet uitgevoerd zodat op het gapende gat later iets nieuws kan worden gebouwd. Aan het einde van de Jan van Hooffstraat staat nu in plaats van een sierlijk torentje een meedogenloze gevel.

De straat voor het stadhuis heette het "Korenstraatje" waarin vroeger de korenmarkt werd gehouden. Tegenwoordig heet deze straat de "Jan van Hooffstraat" naar de bekende Eindhovenaar die in de Napoleontische tijd minister van justitie in Nederland was. In de rechterstraat ziet men nog de sfeerverlichting hangen.