INTERVIEW APPOLONIA Van RAVENSTEIN

6 september 1984

Er is haast geen modeblad of Appolonia heeft erin gestaan. Hierboven onder andere foto's van Barbieri op cover van Italiaanse Vogue en die met Appolonia als Spaanso danser. Die met de voile is van Ara Gallant.

Foto's van Barbieri op de cover van Italiaanse Vogue

Nieuwsgierig naar hoe een topmodel van dichtbij en zonder foto opsmuk er nu uitziet, neem ik haar gedurende het gesprek nauwkeurig op. En ik moet toegeven: Appolonia van Ravenstein mag er wezen. Ook al is ze nauwelijks opgemaakt en gekleed in een simpele outfit: wit T-shirt, short waaronder haar lange slanke benen goed tot hun recht komen, enkelhoge joggingschoenen. Sierlijke armen en dit handen. Het haar los langs haar fijne gezicht waarin de ogen het meest op vallen; het eerste paar dat ik zie waarop het cliché: reebruine ogen echt van toepassing is. Zelfs de daarbij behorende glans is aanwezig. Een welgevormde mond, kleine oren een smalle neus waarvan het midden beentje aan de onderkant iets te gebogen is. De enige onvolkomenheid die ik ontdekken kan.

In de ruime, lichte bovenetage die ze samen met echtgenoot / fotograaf Bart van Leeuwen bewoont toont ze mij haar fotoboek met een twintigtal zeer verschillende foto's uit haar 16-jarig carrière.

Sinds ze op haar vijftiende ontdekt werd door een kousenfabrikant die haar voor f 75,- per middag liet poseren met zijn product, is Geldropse Plonja (haar roepnaam) als een komeet omhoog geschoten in de internationale modellenwereld.

Na Amsterdam, Parijs en Milaan vertrok ze op haar negentiende naar de modestad: New York. Ze werkte daar voor onder meer Vogue en Harpers Bazaar en werd binnen een paar jaar een van de meest gevraagde modellen.

Bart van Leeuwen

Inmiddels is ze 31 en werkt meer voor Tv-commercials („Het verdient beter en je kan meer van jezelf laten zien") dan voor tijdschriften, met een dagprijs van zo'n 3500 Amerikaanse dollars. Dank zij het vele reizen beheerst ze vloeiend Engels, Italiaans, Duits en Frans. Door haar lange verblijf in New York heeft ze soms wat moeite met het vinden van het juiste Nederlandse woord. Maar haar zachte G is niet verdwenen.

Een fotomodel gaat voor mooi door. Vind je jezelf mooi?
„Soms. Bart zegt vaak dat ik juist mooi ben als ik niet werk. Omdat ik dan kan zijn zoals ik me voel en niet die druk op me heb. Als alles van binnen harmonisch is, zie ik er van buiten ook mooi uit. Mooi zijn heeft zeker niet alleen met het uiterlijk te maken. Meer met een soort uitstraling die heel erg persoonlijk is en niet geïmiteerd. Je kunt wel een heel mooi meisje of jongen zijn die in verleidelijke poses in alle bladen staat, maar mij imponeert dat niet.

Ik zeg heus niet: Nee, ik ben helemaal niet mooi, maar nu betekent dat nog zo weinig voor me. Vroeger was ik daar nog wel mee bezig. Toen ik nog zo met de wereld en mensen bezig was en toch een meer oppervlakkig leven leidde. Nu doe ik alleen nog dingen waar ik zelf achter sta. Het is pas sinds een paar jaar dat ik dit zo voel. Veel vrouwen hebben naarmate ze ouder worden dat ze zich lekkerder gaan voelen. Ook omdat hun seksuele wezen tot bloei komt en ze zich meer gewaardeerd voelen. Als die dingen zo rond je dertigste nog niet bij elkaar zijn gekomen, zit je er toch wel hevig naast. Ik bedoel, het leven behoort er toch lekkerder op te worden."

Appolonia von Ravenstein, New York Times, 1977

Hoe ziet een ideaal model eruit? "Voor mode is het het allermooiste om een heel 'slanke meid van ongeveer 1,78 m te hebben met een gewicht van 56 a 58 kg. Alles moet in verhouding zijn, de schouders moeten er goed op staan, slanke taille en lange, sierlijke armen en benen. Je haar, lang of kort, moet ook goed zijn. Ikzelf hou van lang haar. Ik vind het lekker om met haar wakker te worden."

Word je het nooit zat met je uiterlijk „Nee, ik vind het fijn om aan mezelf te tutten. Ik denk dat alle vrouwen dat hebben. Als model moet je jezelf wel goed verzorgen want je smeert er drie keer zoveel op als een ander. Vroeger kon ik nachten opblijven bijvoorbeeld. Nu moet ik, als ik de volgende dag werk, echt acht uur slaap hebben. Het is een heel zware job. Er zijn zoveel mensen bij betrokken. Die verwachten allemaal dat je levert, dat je een show maakt. ledereen stopt er natuurlijk iets in: de moderedacteur, de visagist en de fotograaf, maar dan komt het toch op jou neer. Die verantwoordelijkheid is heel groot. Die voel ik ook zo."

Wat heb je verder nodig, behalve een mooi uiterlijk? „Je moet heel goed tegen hard werken kunnen, je niet te snel uit het veld laten staan en een ontzettend grote mensenkennis hebben. Vergeet niet dat er zeer veel geld mee gemoeid is en dat dan in zo'n studio vaak een nerveuze spanning hangt. Soms zijn er om twee uur 's middags pas twee van de acht foto's gemaakt. Jij bent dan degene die ervoor moet zorgen dat die andere zes voor acht uur 's avonds gedaan zijn. Dan moet je precies weten wat er van je verwacht wordt.

Als je jong bent en net begint, stoot je vaak je kop. Vooral als je een beetje naam in de modewereld begint te krijgen en opeens een heleboel mensen je vrienden worden. Daar kun je in teleurgesteld worden en als je dan naïef en goed van vertrouwen bent, begin je aan jezelf te twijfelen. Het is echt noodzakelijk om snel aan jezelf te gaan bouwen om sterker in je schoenen te staan. Anders kunnen ze je na een paar jaar zo opvegen. Wij als mens zijn nu eenmaal zo bot, dat het enige dat ons wakker schudt pijn is. Dat je zegt: dit wil ik niet. Dit doet pijn. Au! Je leert door fouten te maken en in dit vak op een extra harde manier omdat het zo op het uiterlijk gericht is. Als ik er nu aan denk hoe sommige jonge meisjes nog moeten beginnen, word ik doodmoe bij het idee alleen al en zou ik willen zeggen: pas toch op!

" In het begin had je in New York een goeroe.. .
...nou, meer iemand waar ik heel lang yoga mee gestudeerd heb. In die tijd was New York zo exciting voor me en ging, ik nogal veel uit. Al die mensen vroegen: „Hey, you want to come to a party of for the weekend?" Het was een groot feest. Maar op het laatst dacht ik: wat doe ik, hier nou toch weer? Allemaal fotografen en modellen met wie ik overdag ook werk. Om jezelf te kunnen ontwikkelen moet je je werk en privé scheiden. Om daar afstand van te kunnen nemen ben ik yoga gaan doen. Las ook al die boeken van Rama Sita en de Uphanistad. Dat heeft me erg geholpen."

Sloeg je toen niet naar de andere kant door?
„Nee. Mensen die zich verstoppen achter een godsdienst of zo om ergens bij to willen horen, vindt ik nogal zielig. Ik heb het alleen maar gebruikt om mezelf een balans te helpen vinden. In dit vak kun je je niet veroorloven om dom te zijn of te blijven

Vogue oct 15 (1971)

Heb je je appartement in New York nog?
..Ja, omdat ik er toch nog zo'n drie keer per twee maanden heen ga om Tv-reclame en wat fotowerk te doen. Maar ik zou er niet meer willen wonen. New York legt een ontzettend grote druk op je, waardoor je veel ups en downs hebt. Ook al zit je binnen, je kunt niet onder die vibraties en energie van die stad uit. In Europa is alles veel gewoner, gezelliger. Men houdt rekening met bepaalde mensenwaarden. In Amerika is het belangrijk dat je of heel rijk of heel jong bent. En er is ontzettend veel competitie. You always have to deliver, weet je. You always have to be the best. "

Kijk je nog wel eens niet-beroepsmatig in de spiegel?
Natuurlijk! Ook al omdat je steeds verandert. Maar niet zo van: o, wat bon ik mooi. Zo kijk ik ook niet naar mijn foto's. En als het een goede is en ik weet dat ik er veel blood, sweat and tears in gestopt heb, ben ik er trots op. Maar natuurlijk heb ik de bevestiging dat ik er mooi uitzie niet zo hard nodig als de gemiddelde vrouw omdat ik zoveel mooie foto's van mezelf heb. Daarom vind ilk dat iedere vrouw, ook de minder mooie, een heel mooie foto van zichzelf moet hebben. Want het is allemaal illusie, hoor, waar we aan werken, maar een vrouw moet als ze er een keer verschrikkelijk uitziet zo'n foto te voorschijn kunnen halen en tegen zichzelf zeggen: goh, dat ben ik dus ook. Zo mooi kan ik er ook uitzien."

Fotomodellen gaan over hat algemeen voor mooi, maar dom door... ..Ja"
Hoe sta jij daar tegenover?

„Het is natuurlijk nogal een cliché. Er zijn net zoveel domme modellen als er domme advocaten of journalisten zijn. In dit vak kun je je niet veroorloven om dom to zijn of to blijven. Dan red je het niet. Er zijn natuurlijk veel meisjes die een kick van zichzelf krijgen en dan met twintig anderen in badpak meedoen aan een verkiezing. Zoiets vind ik afschuwelijk vernederend. lk heb ook wel shows gelopen in badpak, maar daar ging het om de fashion. Je loopt er niet een beetje met je billen to zwabberen."

Apollonia at Studio 54, 1977

Ara Gallant [Hardcover]
David Wills (Author, Editor),
Anjelica Huston (Foreword),
Ara Gallant (Author)

Hardcover: 220 pages
Publisher: Damiani (April 30, 2010)
Language: English
ISBN-10: 8862081200
ISBN-13: 978-8862081207

Ara Gallant was born Ira Gallantz in 1932 in the Bronx, but later changed his name to the more exotic-sounding Ara Gallant-and the life he led was indeed an exotic one. Gallant began his professional career in fashion as a hairdresser, working at Bergdorf Goodman department store in New York as one of the city's top colorists. In the mid-1960s, he was approached by Vogue and began to work exclusively on photo assignments, the first hair stylist to be paid to fulfill such a role. Gallant went on to work with many of the great fashion photographers of the period, Richard Avedon, Irving Penn and Bert Stern among them. Perhaps his most notable contribution as a stylist was the introduction of "flying hair," an effect he first used on an Avedon shoot with iconic model Twiggy in 1966, and which is still widely employed today. By the early 1970s, Gallant had begun shooting his own pictures, his first assignment being a set of celebrity portraits for Interview magazine. His work often juxtaposed classic Horst-like compositions with contemporary scenarios. In the early 1980s, Gallant moved to Los Angeles to pursue a directing career, which never happened; in 1990, he committed suicide in a Las Vegas hotel room. This new book tracing Gallant's life and career is edited by David Wills and features photographs by Richard Avedon plus a foreword by Anjelica Huston.

Apollonia van Ravenstein Panorama cover (7 blz) 1 december 1978

Maar toen je naakt poseerde, zoals in Playboy het toch wel alleen om je lichaam.

Appolonia von Ravenstein, Viva, 1975

„Ik heb ook niets tegen naakt poseren. Maar ik moet zeker weten dat die fotograaf er iets heel moois van maakt, zoals die Playboy-serie. Alleen: de naaktfoto die daarin stond was niet die we gemaakt hadden. Dat was deze." Ze pakt een grote foto waarop zij naakt en heel klein te zien is, liggend op een van de spierballen van een reusachtige body-builder. ,Het was een snort King Kong met Jane grapje, maar hij is gepubliceerd zonder King Kong. De rest was met sexy kleren aan. We hebben veel lol aan het maken ervan gehad en het betaalde goed."

Appolonia von Ravenstein, Playboy, 1977

Je zei eens: ,Het is een wereld van oppervlakkigheid , glamour en decadentie. " Toch en je ermee doorgegaan.

„Ja, maar als je dat eenmaal weet, is het een stuk gemakkelijker. Je leert ermee om to gaan. Sommige jobs noem ik blood-money. Die neem ik bij voorbaat niet aan, omdat je er gewoon op afknapt."

Wat is de naarste ervaring geweest in het werk?

„Een fotograaf die een kapper onterecht een klap in zijn gezicht gaf. Dat is heel stom, want die kapper is net zo belangrijk als het model voor die foto.

Apollonia van Ravenstein 2002 Volkskrant (bijlage) 6 sept 1984 : "Apollonia van Ravenstein: Neerlands mooiste exportprodukt"

Volkskrant (bijlage) 29-06-2002 "Terug"

'Een meisje, zo hebben ze er in Amsterdam geen bij'

Naar de plekken van de jeugd. Deze week: Apollonia van Ravenstein (1952), ex-topmodel. Ze groeide op in Geldrop, waar haar ouders een schoenenzaak hadden....

'Och', zegt mevrouw Van Ravenstein uit Geldrop afwerend.

Apollonia van Ravenstein, haar dochter, heeft zojuist verteld dat ze de benen, de ogen en de jukbeenderen waarmee ze als topmodel wereldfaam verwierf van haar moeder heeft.

'Och, wij hebben allemaal mooie kinderen. Alle zeven. Ik weet niet waar dat vandaan komt. Ons pa was ook een knappe man.'

'Dat is waar', beaamt Apollonia. 'Ons vader was een hele knappe man.'

Tegenwoordig bevaart Apollonia van Ravenstein de wereldzeeën, met haar man, kapitein Edward van Zaane. Ze hebben zojuist de wereldreis gemaakt met de 'Amsterdam' van de Holland-Amerikalijn. In de jaren zeventig en tachtig was ze een vanzelfsprekend onderdeel van de internationale jetset. Een sophisticated model, behorende tot de top vijf van de wereld. 'The long-reigning Queen of the more specialized, dark-haired, European exotic look', heette het. Ze was op voet van vriendschap met Andy Warhol, Mick Jagger, Jack Nicholson, James Taylor, Paul Simon, Carole King, Roman Polanski, John en Michelle Phillips van The Mamas and the Papas. Joni Mitchell vereeuwigde haar in een liedje, People's Parties: 'The photobeauty catches attention. Her eye-paint is rolling down. She's got a rose in her teeth and a lampshade crown. One minute she is so happy and then she is crying at someone's knees ()'. Dat was in de wilde jaren zeventig, toen Apollonia, bijgenaamd Plonja of Apples, habituée was in de roemruchte New Yorkse club Studio 54.

Andy Warhol painting of Apollonia van Ravenstein (1982)

All the people at this party
They've got a lot of style
They've got stamps of many countries
They've got passport smiles
Some are friendly
Some are cutting
Some are watching it from the wings
Some are standing in the centre
Giving to get something

Photo Beauty gets attention
Then her eye paint's running down
She's got a rose in her teeth
And a lampshade crown
One minute she's so happy
Then she's crying on someone's knee
Saying laughing and crying
You know it's the same release

I told you when I met you
I was crazy
Cry for us all Beauty
Cry for Eddie in the corner
Thinking he's nobody
And Jack behind his joker
And stone-cold Grace behind her fan
And me in my frightened silence
Thinking I don't understand

I feel like I'm sleeping
Can you wake me
You seem to have a broader sensibility
I'm just living on nerves and feelings
With a weak and a lazy mind
And coming to peoples parties
Fumbling deaf dumb and blind

http://www.youtube.com/watch?v=7o4x3UzofUY

I wish I had more sense ot humor
Keeping the sadness at bay
Throwing the lightness on these things
Laughing it all away
Laughing it all away
Laughing it all away

Het sprookje begon in Geldrop, bij Eindhoven. En daar is ze weer even op bezoek. Bij haar moeder in de tuin. Nee, zegt mevrouw van Ravenstein, nadat ze frisdrank heeft geserveerd, ze hadden het vroeger niet makkelijk. 'We hebben eigenlijk altijd zorgen gehad. Tot de dag dat "het gezicht van 1970" in de krant kwam. D'n Appel die kwam. In De Telegraaf stond een hele pagina: "Het meisje met de zachte g". Toen veranderde het allemaal. Och, wij waren heel trots. Ik heb op zolder dozen vol staan. Ik heb alles bewaard. Als ik er niet meer ben, zullen jullie daar nog heel wat werk aan hebben. Misschien moette er maar een luciferke bij houden.'

Apollonia: 'Ach, mam, doe niet zo gek. Natuurlijk houden we er geen luciferke bij.'

Die zorgen, die kwamen voort uit geldgebrek. Apollonia's ouders hadden een schoenenzaak in het centrum van Geldrop. Ze waren begonnen met niets, niets dan schulden. Ze kregen een flessenopener als huwelijksgeschenk. Meteen na de oorlog begonnen ze met hun winkel. Mevrouw van Ravenstein: 'Mijn man had zeven of acht broers. Hun vader had gezegd: de helft wordt schoenmaker, de andere helft kapper.'

Apollonia: 'Ons pa wou liever kapper worden. Maar hij stond in de rij bij de schoenmakers. Zo is het gekomen.'

Moeder: 'Dus van leren is nooit wat gekomen.'

Apollonia: 'En toen heeft ma al die diploma's gehaald. Zij wilde ook hogerop.'

Moeder: 'Ik dacht: schoenmaker, dat is niet genoeg als je kinderen krijgt. Dus daar moet een winkel bij. Toen hebben we een pandje gekocht, tegenover het ziekenhuis. Met allemaal geleend geld van mijn broers en zussen. En ik ben hard aan het leren gegaan om de vakdiploma's te halen.'

Apollonia: 'Pa werkte dag en nacht in de schoenenreparatie en ma haalde de diploma's. Dat was heel bijzonder. Ze was bij die cursussen bijna altijd de enige vrouw.'

We rijden er later even langs, langs hun voormalige woonhuis en winkel. Een pand van drie verdiepingen waar nu een Ita li aans restaurant is gevestigd. Apollonia, het vijfde kind, had er 'een tamelijk onbezorgde' jeugd. Ze hielp vaak in de zaak en in het huishouden. Van geldzorgen merkte ze niets. 'We kregen altijd snoepjes, er was genoeg te eten. En ons pa en ma deden altijd ontzettend stoer. Pas later kreeg je in de gaten dat ze de eindjes aan elkaar moesten zien te knopen.'

Ze herinnert zich dat ze met haar vader, broertjes en zusjes ging fietsen op de Strabrechtse heide en ging zwemmen in de Smelen. Het huis waarin ze opgroeide was groot: in de kelder stonden de dozen met schoenen opgeslagen, op de begane grond was de winkel, de schoenreparatie en het kantoor. De twee grote glazen vitrines zijn nu verdwenen. Haar vader gooide daar op een keer, uit drift, een asbak doorheen. 'Hij werd zelden kwaad, maar als hij kwaad werd op "die verrekte jung", dan stoven wij door het huis en verstopten ons op de wc's. Maar hij deed ons nooit wat. Hij had echt een hart van goud.'

Het gezin Van Ravenstein was katholiek en de zusters van het Sint Anna ziekenhuis waren de beste klanten van de winkel. Apollonia: 'Ze droegen van die zwarte schoenen met een bandje over de wreef. Of met een vetertje.'

Maar de relatie met de kerk veranderde. 'Na zeven kinderen kreeg ma een miskraam. De huisarts zei: "Me vrouw Van Ravenstein, als dit nog een keer gebeurt, dan gaat u dood, of het kind. U moet echt de pil nemen." Maar van de pastoor mocht ma niet aan de pil. Ons pa vond dat vreselijk, die was woedend. Toch ma, zo was het toch?'

'Jaja, zo was het.'

Apollonia: 'De pastoor kwam ook iedere maand langs voor een bijdrage voor de kerk. Pa en ma wilden dan eigenlijk wachten tot dat klanten hadden afbetaald. Maar de kerk moest altijd eerst, die kwam het geld gewoon halen. Later dacht je: mijn ouders werkten zo hard, ze hadden zeven kinderen en het Vaticaan was zo rijk. Dus: waarom werden mijn ouders eigenlijk niet geholpen?'

Op school, de mulo, stond ze niet bekend als het mooiste meisje, denkt ze zelf. 'Ik was erg dun en lang, echt een bonenstaak. Op klassenfoto's stond ik als grootste altijd achteraan.' Toch werd ze op een dag, op haar 15de, in de stationstraat van Geldrop aangesproken door een 'meneer' die eigenaar bleek te zijn van een pantyfabriek in Heerlen. Hij vroeg of ze wilde poseren voor zijn nieuwe kousencollectie. Apollonia verwees de man door naar haar ouders.

Mevrouw Van Ravenstein: 'Die man kwam langs en zei: "Ik zie hier een meisje staan, zo hebben ze er in Amsterdam geen bij". En of ze dan kousen mocht komen passen? Het klonk allemaal wel netjes.'

Apollonia: 'Dat was het ook. En ik kreeg 75 gulden voor die sessie. Terwijl ik 25 gulden zakgeld kreeg per maand.'

Moeder: 'Die man zei: "Ze heeft goud in de benen".'

Het was te danken aan haar twee jaar oudere broer Theo, met wie Apollonia het meest optrok, dat ze daarna doorging. Theo, inmiddels al twintig jaar eigenaar van een kapperszaak in Berlijn, had een speciale interesse voor modebladen en hij had al eerder tegen zijn zusje gezegd: 'Plont, dat kun jij ook.' Na haar panty-sessie maakte hij voor haar een afspraak bij het modellenbureau van Corine Rottschäfer in Amsterdam. En zo meldde Apollonia zich, nog net 15, onder begeleiding van broer Theo in Amsterdam, in een lichtblauw broekpak 'dat ons mam voor mij had gemaakt'. 'Die andere dames hadden allemaal bontjassen, een grote knot en heel veel make-up. Ik keek mijn ogen uit en ik denk dat ze mij ontwapenend vonden.' Een maand later was ze volgens De Telegraaf 'het gezicht van 1970'. Ze ging naar Milaan, kwam op de cover van de Vogue, ging naar Parijs en stak op haar 18de over naar New York.

Overweldigend was het in die begintijd. 'Je verdient veel geld, je wordt op een voetstuk gezet, maar je innerlijke groei kan eronder lijden. En begin jaren zeventig was het feest, met veel drugs en alcohol. Ik zag men sen in de modewereld daaraan ten onder gaan. Mijn goede familieband heeft mij daarvoor behoed. Pa en ma gaven mij het gevoel dat ik altijd weer thuis kon komen.'

Ze konden nu ook hun zaak verkopen en veel van de wereld zien. En ze leerden Mick Jagger en Jerry Hall kennen. Mevrouw Van Ra venstein: 'Och ja, met de limousine van Boston naar New York.'

Appolonia: 'Naar een concert van Mick.'

Mevrouw Van Ravenstein: 'Ik ben Jerry nog gaan ophalen in de hotelkamer. Daar had ze d'r hele toilettas omgeschud. Ik zei: "De chauffeur wil weg, hup." En ik mee gaan rapen, al die rommel erin. De hele weg heeft ze zitten stiften. In New York gingen we ergens eten. En toen zei pa: "Hé Jerry, daar hedde Mick." Ze keek naar buiten en onze pa haalde gauw de frietjes van haar bord.'

Zeker, ook Mick Jagger viel voor de charmes van Apollonia. 'Ma zit wel van nee te schudden, maar ik kan het ook niet gaan ontkennen.'

Mevrouw Van Ravenstein: 'Oh, dat wist ik niet.'

The Raven (1984)

A terrifying journey through the mind of terror master Edgar Allan Poe, this horrifying tale pits two spirits - one good, one evil - to battle over the soul of a young girl. As a child, Lenore was haunted by visions of terror and read only the poems and stories of Poe. Now, as the lead singer in an L.A. band, Lenore is victimized by a supernatural killer who murders her friends and colleagues before he turns his evil sights on her. The ghost of Poe visits Lenore in her dreams and offers her a way to escape from the killer. Victims are taken to the bloody mountaintop lair of The Raven, where it transforms into a ghostly, unstoppable killer that Lenore must murder a second time.

Actors: Zach Galligan, Apollonia van Ravenstein, Lauren Tom, Sam Jaffe, Paul Rogers
Director: Tom Schiller
Creators: Fred Schuler, Tom Schiller, Kathleen Dougherty, Margot Francis, John H. Starke, John Head, Lorne Michaels
Genres: Comedy, Horror, Science Fiction & Fantasy
Sub-Genres: Bill Murray, Dan Aykroyd, Horror, Science Fiction & Fantasy
Studio: Lions Gate
Format: DVD - Color,Widescreen - Closed-captioned,Subtitled
DVD Release Date: 02/06/2007 (original 1984)
Release Year: 1984
Run Time: 1hr 22min
Screens: Color,Widescreen
Number of Discs: 1
SwapaDVD Credits: 1
Total Copies: 0
Members Wishing: 2
MPAA Rating: R (Restricted)
Languages: English
Subtitles: English, Spanish

ASIN: B000KJU12I

1.0 out of 5 stars This was the worst movie I have even seen, October 4, 2014
By Jeffrey Emig -
This review is from: The Raven (Amazon Instant Video)
This was the worst movie I have even seen. The beginning was terrible the middle was awful and the ending was really bad.

This review is from: The Raven (Amazon Instant Video)
This movie is horrible it should have a negative star rating. I rented it to compare to Edger Allen Poe's The Raven and it is so far on the cheesy side that it will not work for a comparison. Very bad start off and the whole movie is horrible.
Help other customers find the most helpful reviews
Was this review helpful to you? Yes No
Report abuse | Permalink
Comment Comment

This review is from: The Raven (Amazon Instant Video)
Actually ZERO stars.
This was one of the most dreadfull movies I have ever seen. I used a free rental credit for this and I still paid too much. This "movie" was undoubtedly shot by a group of people over a booze & drug weekend. The acting was just that - acting. Completely unbelievable characters & plot (not that there was much of one). You cannot get lost in this movie because the movie itself is lost. Aside from these problems, the sound is so uneven. You must have your remote at the ready when watching this. At times there is low sound with near whispers. Next (for effect, I assume) the sound blasts in an attempt to scare. The only thing scary about this movie is the screenwriter's complete lack of understanding (or respect) of Edgar Allen Poe's, "The Raven." Complete Stories and Poems of Edgar Allan Poe

Voorpagina Het Vr?e volk Apollonia: "Gevaarlijke dingen doen is mijn specialiteit"
13-08-1974

Vogue

November, 1972

The New York Collections

Cover: Appolonia von Ravenstein in Norell photographed by Avedon

Fashion:

The Shirt Dress at Night

The Fluffy Fur Boas; the Hat; the Jewels

Saint Laurent Talks to Mary Russell about Women, Fashion, Beauty.

Pale – With Pearls at Night

The Super-Sharp Shirtdress

Long Evening Looks With Fur

Long Fluid Dresses …Pants … Furs to Wrap Them In

More…

Beauty:

Reflections On a Golden Eye

Powder … pale and glowing with news

Perfume – The Spirit of the Seventies

Audrey Hepburn Made Up By Alberto de Rossi

What Can You Learn From A Great Makeup Artist – Tips from Alberto de Rossi

Features:

People Are Talking About:

Danger: Life. By John Gruen - Photographs by Diane Arbus.

Secret Star: Silvana Mangano

Necessity Is The Veil of God. A Story by Giorgio Bassani

The Sensational Brigitte Bardot at 38. By Jose Luis de Vilallongo

More…

Fashions In Living:

An American Fantasy – The Long Osland Beach House of Mrs. Justine Cushing.

190 Pages

USA, 1982